01

                Podniosła się z małej kanapy, która mogłaby pomieścić co najwyżej trzy osoby. Podciągnęła spodnie, które nieustannie jej spadały. Ciągle coś wydawało się za duże. Nie możliwe, żeby aż tyle schudła. Przecież Kate nieustannie uzupełniała jej lodówkę.

                Podeszła do drzwi, w które ktoś walił jakby się paliło. Spokojnie odsunęła jedną zasuwkę i otworzyła je, niemalże zostając poturbowaną przez niskie blond coś, co było jej przyjaciółką.

-Jezu, myślałam, że sobie coś… - urwała, wiedząc, że było to cholernie nieodpowiednie. Amelie spojrzała na nią kompletnie spokojnie, starając się nie denerwować.

                Od nowa uczyła się odzyskiwać panowanie nad emocjami. Dlaczego ktoś nieustannie chciał jej to zepsuć?

-Co, Kate? Że popełnię samobójstwo? Podetnę sobie żyły, powieszę się na sznurze w przedpokoju, zaćpam się, zapiję czy skoczę z okna? – zmrużyła oczy, a jej głos brzmiał tak jakby ktoś nadepnął na stos suchych gałęzi.  

-Nie miałam tego na myśli… - zająknęła się dziewczyna.

-Zapomnij. Wchodź. Och… Hej Zayn. – uśmiechnęła się. Malik skinął głową na to sztuczne coś, któro miało przypominać uśmiech. Wszedł do środka. Przez chwilę stał nieruchomo, ale w końcu postanowił to zrobić. Zamknął drzwi i obrócił się w jej stronę. Mocno ją przytulił. Amy zamrugała kilkakrotnie, pozbywając się dziwnej cieczy z oczu.

                Łzy… Tak dawno płakała. Wczoraj wieczorem. Przykre.

-Schudłaś.- oskarżycielski ton Zayna przywołał ją na ziemię. Wzruszyła ramionami.

-Zawsze chciałam to zrobić. – uśmiechnęła się. – Wejdźcie do salonu, przepraszam za bałagan… Dopiero wróciłam z pracy i…

-Nie tłumacz się. – westchnęła Kate, pochodząc do niej i lekko obejmując ją ramieniem – Wyglądasz jak duch. Kiedy ostatni raz coś jadłaś?

-Dzisiaj rano. – odpowiedziała automatycznie. Zrobiła to jednak tak szybko, że Kate zmarszczyła brwi. Znowu jej nie wierzyła.

-Malik idź zobacz, czy ona ma coś w lodówce.

-Kate…! – warknęła Amy. Kate kazała jej się zamknąć i skinęła głową na Zayna, który ruszył do kuchni. – Robiłam zakupy ostatnio… - wywróciła oczami brunetka.

-Kiedy? Dwa tygodnie temu, jak cię siłą tam zaciągnęłam?

-Matko Boska. – Amy wyswobodziła się z objęć przyjaciółki i udała się do salonu. Usiadła ostentacyjnie na kanapie, włączając telewizor. Nie obchodziło jej co grają, ale miała nadzieję, że przynajmniej to odwróci ich uwagę od jej braków w życiu. Co z tego, że całą zawartość lodówki odniosła do Domu Dziecka? Oni tego bardziej potrzebowali.

                Do salonu weszła Kate, a za nią Zayn dżentelmen Malik. Zapuścił brodę i choć wyglądał seksownie, to Amy wolała go ogolonego. Przypominał jej wtedy tego Malika, którego poznała, a nie jego owłosioną wersję. Ale co ona tam mogła wiedzieć.

-Tak, idziecie na zakupy. Tak, zjem wszystko. Pieniądze są na komodzie. Dziękuję.

-Ja pójdę po zakupy z Paulem, który czeka przed blokiem. Zayn tu z tobą zostanie. – westchnęła Kate, zapinając swoją kurtkę. Znów była zima. Prawie rok od rozstania z Liamem. To tak bolało.

                Trzaśnięcie drzwiami i już jej nie było. Amy klepnęła miejsce obok siebie. Nic jej nie obchodziło to, że Zayn widzi ją w najgorszym stanie. Miała na sobie szare spodnie od dresu i za duży sweter. Nikt nie wiedział, że należał do Liama. Oddał jej go którejś nocy, gdy strasznie marzła. Ale nikt nie wiedział. I nikt się nie dowie.

-Napijesz się czegoś? Może jesteś głodny? – zaproponowała z czystej grzeczności. Zayn zaśmiał się cicho.

-Nie masz nic do pica ani jedzenia.

-Ach, zapomniałam. – uśmiechnęła się. Przetarła oczy, które piekły ją od niewyspania. Ostatni raz przespała całą noc jakieś dwa tygodnie temu. Zwykle brała coś na sen i dawała radę, ale teraz nawet nie miała co wziąć. Środki się skończyły, a najbliższa apteka znajdowała się trzy przecznice stąd. Zbyt daleko jak na jej niechęć do wychodzenia między ludzi.

                Rozpadała się bez niego, kawałek po kawałku. On ją trzymał w całości, a gdy ją zostawił, uścisk puścił. Jak zwykle trzymała się od rana do południa. Schludnie ubrana, pracowała w domu dziecka. Wszyscy mieli ją za niesamowitą, silną kobietę. W ciągu niespełna roku awansowała ze zwykłej pomocnicy na jedną z trzech kierowniczek. Siadała z dziećmi po obiedzie i pomagała im odrabiać lekcje. Cieszyła się, że była pilną uczennicą szkoły średniej i takie rzeczy nie sprawiały jej trudności.

-Co u ciebie? Jak trasa?

-Skończyliśmy trasę, już dawno.

-Tak? – spojrzała na niego zdziwiona. Zayn skinął głową.

-A co u ciebie? Jak praca? Słyszałem, że doskonale sobie radzisz w życiu zawodowym.

-Och tak, dziękuję. Jest świetnie. Widzieć, jak te maluchy się przewijają. Tyle radości… Musisz to kiedyś zobaczyć. Coś cudownego. – uśmiechnęła się rozmarzona. – Pokażę ci coś.

                Wstała z kanapy, chcąc podejść do komody. Niestety zachwiała się i byłaby upadła, gdyby w ostatniej chwili nie złapała równowagi.

-Wszystko okej? – zapytał zaniepokojony Zayn. – Usiądź.

                Brunetka usiadła na chwilę na kanapie, zamykając oczy. Czuła jakby cały świat jej wariował przed oczyma. Wszystko wirowało, robiło jej się niedobrze. Coś ciągnęło ją w dół, ale zbyt słabo by przyciągnąć na zawsze.

- Za szybko wstałam. Już okej. – uśmiechnęła się, otwierając oczy. Siłą woli zignorowała zawroty głowy. Wstała z kanapy, tym razem dużo ostrożniej niż poprzednio. Powoli podeszła do komody. Schyliła się, szukając zdjęć z podopiecznymi. Miała ich około dwóch setek. Z tego wszystkiego zamierzali zrobić duży kolaż, który zawisłby w hallu sierocińca.

                Zayn podszedł do niej, stając tuż za nią. Wolał ją ubezpieczać, na wypadek gdyby znów poczuła się słabo. Nie wyglądała dobrze.

Strasznie schudła, sztucznie się uśmiechała. Wypadło jej wiele włosów, bo jadła tyle co nic. Kate mówiła mu, że Amy je tylko wtedy, gdy ktoś jej przypilnuje. Inaczej nie pamięta o jedzeniu, jest zbyt zawalona obowiązkami.

                Nie podobało mu się to. Ona cierpiała bez Liama. On cierpiał bez niej. Znowu robili coś popieprzonego jak kiedyś. Widać było, że się kochali i nie potrafią bez siebie żyć. Wszyscy to widzieli tylko nie oni.

                Rozmawiał z nią tuż po ich zerwaniu. Niewiele mówiła, ale udało mu się wyciągnąć, że to Liam postanowił to skończyć. Mówiła, że nie ma żalu, że widocznie tak miało być.

                Tak strasznie chciałby w to wierzyć.

-Strasznie blado wyglądasz. Musisz jeść, Amy. Zagłodzisz się. – przejechał dłonią po brodzie. Brunetka spojrzała na niego zamglonym spojrzeniem.

-Tak, Zayn. Wiem. – skinęła głową. Gówno wiedziała, wcale go nie słuchała.

                Nie miał czasu, żeby ją opieprzać. Złapał ją w ostatniej chwili. Znowu zemdlała.

*

                -Co robisz, Li? – Eleanor usiadła obok chłopaka, uśmiechając się delikatnie. Złota obrączka błyszczała na jej palcu, a pierścionek zaręczynowy tuż obok niej. Była szczęśliwa z Lou, strasznie go to cieszyło.

-Oglądam wiadomości. – wzruszył ramionami, siląc się na uśmiech. Okropnie chciało mu się spać, prawie całą noc był poza hotelem.

-I co ciekawego? – widać było, że starała się podtrzymać tę rozmowę. Doceniał to, więc postanowił pociągnąć to dalej.

-Właściwie to nic. Wojny, rozboje, kradzieże, tu jakiś sławny boysband. Nie wiem czy znasz, One Direction. Mówią, że jeden z jego członków niedawno się ożenił. Podobno ładna ta jego żona. – mrugnął do niej, lekko odwracając się w jej stronę. Eleanor zachichotała.

                Śmiała się prawie tak jak ona. Subtelnie, delikatnie i pięknie.

-Halo, czy ty mi podrywasz żonę? – do salonu wszedł Louis, ściągając kurtkę. Kilka płatków śniegu opadło z jego włosów. W tym roku puch spadł tak wcześnie, że zaskoczył prawie wszystkich.

-Jest taka piękna, że nie mogłem się powstrzymać. – wzruszył ramionami Liam. Louis żartobliwie trzepnął go po głowie.

-Cześć kochanie. – nachylił się i pocałował swoją żonę. Eleanor musnęła delikatnie dłonią jego szyję.

-Przestańcie się obściskiwać w mojej obecności, bo obiecuję, że rzygnę na was. – Liam wywrócił oczyma, ale nadal się uśmiechał.

-To sobie idź, jak ci coś nie pasuje. – mruknął Lou. Ciągle się przekomarzali.

                Ich potyczki słowne przerwał Harry, który wypadł ze swojej sypialni jak burza. Trzasnął drzwiami i zaczął szukać czegoś w salonie.

-Tu są. – westchnął Louis, rzucając  mu kluczyki. Harry podziękował, chowając kluczyki do płaszcza. – Co się stało?

-Gdzie tak pędzisz rącza gazelo? – Niall wychylił się z kuchni. Liam zaśmiał się cicho, z zaciekawieniem patrząc na Harry’ego, który zakładał buty tak szybko, że nie potrafił sobie poradzić.

-Do szpitala. – wymamrotał. – Do szpitala. – powtórzył, tym razem głośniej.

-Po co? Jeszcze cię tam nie było? – zapytał Liam, unosząc brwi ze zdziwienia. Eleanor wyjrzała zza Louisa.

-Straciła przyjemność.

-Kto? – zapytała zaciekawiona.

-Ona. – wymamrotał, zakładając szalik.

-Kto do cholery? – warknął Louis, starając się przyprowadzić przyjaciela do porządku.

-Amy. Jadę. Zadzwonię. Cześć.

                Trzask drzwiami. Nawet nie zapytali do którego szpitala pojechał. Liam zbladł. Co jej się stało? Dlaczego zemdlała? Boże, czy to jego wina? Co się stało?

*

                Wysiadł ze swojego samochodu, zakrywając się płaszczem tak, by jak najmniej było widać, że Harry Styles udaje się do szpitala. Zaparkował na tyłach szpitala. Nie chciał robić jej kłopotów i tak już nie wyglądała najlepiej.

                -Harris. – mruknął do dziewczyny, która stała za ladą i przyjmowała wszelkie zgłoszenia. W swoim niebieskim fartuszku wcale nie przypominała pielęgniarki. Szare oczy spojrzały na niego, usilnie próbując sobie przypomnieć, skąd go kojarzą. – Nie widziałaś mnie tutaj. Podaj mi numer sali, już. – mruknął, kładąc na ladzie zwitek banknotów.

                Dziewczyna położyła na nich dłoń i zabrała, jakby się bała, że Harry może zmienić zdanie. Och, do jasnej cholery, dlaczego się tak wlecze?!

-27… - wymamrotała, spuszczając wzrok na papiery.

                Podziękował i udał się na drugie piętro. Wejście na prawo, do końca korytarza i dało się dosłyszeć krzyk. A raczej głośne tłumaczenie. Uśmiechnął się pod nosem. Kate.

-…Co ty sobie wyobrażasz? Zbierz się w końcu do kupy! Ile ty masz lat do cholery?! Co ja mam do cholery z tobą zrobić, żebyś się ogarnęła? Zaraz oprócz złamanego serca, będziesz miała połamane żebra!

                Wszedł do sali, kiwając głową do Zayna. Złapał Kate od tyłu w talii i pociągnął ją w stronę korytarza.

-Chodź, napijesz się wody. Daj jej odpocząć.

                Kate rzuciła mu oburzone spojrzenie.

-Harry, ale ty…

-Rozumiem. Uspokoisz się i będziemy rozmawiać z Amy na spokojnie. No, już. Idziemy się napić wody.

                Zayn posłał mu bezdźwięczne „Dziękuję”. Harry skinął głową i wyprowadził swoją temperamentną dziewczynę z sali. Przez ułamek sekundy poczuł, jak pęka mu serce, gdy widział jak bardzo zmieniła się Amy. Nie było w niej niczego z tej dawnej panny Harris. Z wyjątkiem niebieskich oczu. One nigdy nie zmieniały swej barwy.

*

                -Porozmawiasz ze mną? – zapytał cicho Zayn, patrząc na swoje palce. Odpowiedziała mu głucha cisza. – Nie będę krzyczeć, obiecuję.

                Znowu cisza.

-Amy, proszę…  Daj sobie pomóc, ja wiem… Zabolało cię rozstanie z Liamem.

-Nie. – warknęła dziewczyna. Głos miała słaby. Tępo wpatrywała się w kroplówkę, stojącą obok jej łóżka. Lekarze stwierdzili, że skoro nie chce jeść, to będzie dostawała kroplówki. Pomyśleć, że kiedyś chciała zostać panią doktor… O zgrozo.

-Co „nie”? – zapytał, licząc na dalszą wypowiedź swojej przyjaciółki. Przykre było patrzeć, jak bardzo cierpi. Wielokrotnie próbowali rozmawiać z Liamem, chcąc się dowiedzieć, dlaczego tak boleśnie ją odrzucił. Za każdym razem zbywał ich gadką, jak to zauroczenia szybko przychodzą i odchodzą.

                Ale wiedział, że kłamie.

                Bo nikt, kto przestał kochać, nie chodzi ciągle w miejsce, w którym się spotykali. Nikt, kto nie chce kogoś znać nie trzyma jego zdjęcia na tapecie w swoim telefonie. Nikt, kto już nie kocha nie zaczyna się ponownie staczać z żałości. Nikt. Dlaczego ich oszukiwał? Co się do cholery działo?

-Zayn… Zrozum, ja już po prostu nie mam siły na to całe życie. To dla mnie jakaś chora bajka. Coś w stylu milczenia owiec. Ciągle ci się coś pierdoli, ktoś ci coś niszczy, a ty nie wiesz kim dokładnie jest ta osoba. Jak ja mam być szczęśliwa, jak życie pozbawiło mnie wszystkiego? Nie mam nikogo obok siebie. Moja rodzina mieszka w Irlandii, ale to też jest tylko ojciec. Moja matka nie żyje, babcia tak samo. Jak ja mam się do cholery cieszyć? Jak? – Amy odwróciła się w jego stronę. Pierwszy raz od roku się otworzyła. Niewiele mówiła ostatnimi czasy, preferowała milczenie. Nie pozwalała nikomu przychodzić na noc, żeby nie widzieli jak płacze. Odrzucała wszystkich, ale nikt się nie zraził. Znaczyła dla nich zbyt wiele, by się poddać.

-Masz nas… - wymamrotał, czując się cholernie niepewnie. Nie wiedział co ma jej powiedzieć, bo miała rację. Wszyscy wiedzieli, że to dzięki Liamowi się uśmiecha. A on to spieprzył. Jak mógł być takim idiotą? Jak?!

-Zayn, ale powiedz… Co mi po tym? Bez urazy, ale wy ciągle mnie opieprzacie. To nie sprawia, że się podnoszę. To mnie cholernie irytuje. Nie będę wam posłuszna, choćbyście mnie przykuli do krzesła i kazali mi jeść. Ja nie jestem głodna. Nie mam apetytu. Moim życiem jest teraz praca. Proszę cię, jak ta kroplówka się skończy… Chcę wrócić do domu. I wtedy mnie zostawcie samą. Mam już dość.

-Zrozum nas… - zaczął cicho.

-Nie jestem pewna, czy chcę kogokolwiek teraz rozumieć. Chciałabym się chociaż raz w życiu zająć własnym tyłkiem.

                Zayn spojrzał na nią. Właśnie wbijała mu nóż w serce. Zawsze byli tak blisko, nierozłączni kumple. Mogła mu powiedzieć o wszystkim, ale oczekiwała, że on też będzie z nią szczery. Mogli chodzić na imprezy, kolacje, do kina, na spacer… Wszędzie czuli się ze sobą dobrze. Nie potrafi dać jej spokoju. Jak mógłby spojrzeć jej w oczy, wiedząc, że nic nie zrobił w kierunku jej wyleczenia?

-Pójdziesz jutro ze mną do kina, a później na kręgle? – wypalił nagle. Amy spojrzała na niego jak na wariata. Uśmiechnął się, choć wcale nie miał na to ochoty. Musiał wrócić do domu i przemyśleć to wszystko. Zadzwonić do Perrie, która była w trasie. Na pewno doradzi mu co robić. Cieszył się, że pokochał tak inteligentną kobietę.

-Zayn, nie wiem czy to jest dobr…

-Ale ja wiem. Jutro. Przyjadę po ciebie o 18.

Okej, wyszło trochę za długo. Przepraszam:(
Pisze, co sądzicie o rozdziale.
W dalszym ciągu uzupełniam listę informowanych.
Jeśli chcesz, bym informowała cię o nowych częściach - w komentarzu podaj swój un z twittera:)
Kiedy chcecie nowy rodział?:)xx
PS Zapraszam do zakładki "Zwiastun"! :)